De start van de Bootcamp

De dag is daar, de dag dat ik naar een ‘kamp’ ga waar ik weinig ga eten, veel ga sporten en niemand ken. Ik vond het echt heel eng, want ik wist niet wat ik ervan moest verwachten behalve een hoop spierpijn en misschien een hoop honger. De ontvangst was echt heel vriendelijk, we kregen uitleg over hoe we het de komende tijd gingen doen. Ik zat vol met spanning, wat ga ik tegenkomen, wat gaat er gebeuren, hou ik het vol, wat zal het mij brengen………. Al die vragen, ik deed de eerste nacht geen oog dicht.

In die eerste week kom je jezelf echt tegen. Ik was zo boos op alles, boos op sommige gebeurtenissen, boos op mijn lipodeem, maar vooral heel boos op mijzelf! “Waarom heb ik het zover laten komen, 111 kg!” Die eerste donderdag brak ik. We hadden heel de week slecht weer, door weer en wind gingen we. Op die bewuste donderdag lagen we in de schuur, we hadden een flinke HITT en nadat Ferry zei… En klaar! Barstte ik in tranen uit, ik was ontroostbaar. Alles kwam er uit. Ik moest het kwijt dus ben ik in mijn eentje gaan lopen en heb ik mijn moeder gebeld. Daar liep ik met de zandvegen op mijn lichaam en de stro in mijn haar, huilend over het park. Uithuilend bij mijn moeder als een klein kind. Na dat moment ging alles wel beter, want ik had toegegeven aan mijn emoties en aan de situatie. Ik moest door, dit moest anders.
Ik moest mijn leven gaan veranderen. Ik wist dit zal niet zonder slag of stoot gaan, maar ik moet en vooral WIL doorzetten.

De wissel op vrijdag van de mensen die nieuw kwamen, en de mensen die na een week weer naar huis gingen was zwaar. Ik vond het erg moeilijk om mijn plek te vinden tussen deze nieuwe mensen. Ik denk dat dit ook te maken heeft met dat de nieuwe mensen natuurlijk weer allemaal fris en fruitig zijn en nog niet zijn afgepeigerd zoals ik. Na 2 dagen lukte het mij wel om mij wat meer in de groep te plaatsen en heb ook in deze groep weer hele leuke en lieve mensen ontmoet. Ik denk dat naast de sport, voeding, goede zorg van de medewerkers, vooral de groep erg belangrijk is. Je zit tussen mensen die je snappen, zij hebben ook dezelfde gevechten ook al heb je allemaal je eigen verhaal. Als je er doorheen zit zijn er mensen die je aanmoedigen, waardoor je weer door gaat en andersom. Na de 2 weken in de zomer was ik 6 kg kwijt. Natuurlijk viel mij dat tegen (zoals altijd), omdat je vind dat je zo hard gewerkt hebt dat je toch minimaal wel 15 kg kwijt moet zijn. Dit was natuurlijk helemaal niet realistisch en dat is dan ook een moeilijkheid die je in je hoofd moet ‘omdraaien’ naar de realiteit. De realiteit dat je het super goed gedaan hebt, dat het echt mega veel kg’s zijn en dat je dat zelf maar mooi bereikt hebt.